Lubię wyzwania i twórczy aspekt mojej pracy. Z tego względu szyję różne postacie – dziewczynki, chłopców, niemowlaczki, krasnale itd. Moje lalki są małe i duże. A czasami nawet maleńkie. Kilka lat temu, na początku mojej działalności wykonałam dla swojego syna książkową postać – Michałka, tak małego, że sypia on w pudełku od zapałek. Choć mój syn ma już 13 lat, Michałek, choć gdzieś zakopany wśród innych „ważnych” przedmiotów, nadal jest z nami. Dzisiaj mam przyjemność przestawić Wam Michałka numer 2.
Wykonanie takiego malucha wcale nie jest proste. Wiecie ile godzin zajęło mi stworzenie tej postaci? Osiem. Osiem godzin pracy nad prawie pięciocentymetrową laleczką. Najpierw głowa, potem brzuch, nogi, obszywanie głowy tkaniną, haftowanie włosów, ręce, nogi, buciki, spodenki, koszulka. Misterna całkowicie ręcznie wykonana praca, z użyciem najcieńszych igieł (rozważałam także wypożyczenie od syna szkła powiększającego lecz finalnie dałam sobie radę bez niego:))) Zobaczcie jak wygląda taki maluszek pod ubrankami (na drugim zdjęciu jest obok zwykłej szpulki oraz naparstka).
A tutaj gotowa postać. W książce Michałek jest zdecydowanie chudszy. Tworząc szkielet laleczki zapomniałam o tych wszystkich milimetrach (bo o takich wielkościach tutaj mówimy), które dojdą wraz z ubrankami i szwami. Mam nadzieję, że ten grubszy Michałek nadal będzie tym małym sympatycznym chłopczykiem z książki.
Laleczkę szyłam z pudełkiem od zapałek pod ręką. Co chwila przymierzałam szkielecik, czy aby na pewno zmieści się w środku. Chłopiec sięga od krawędzi do krawędzi, gorzej w wysokością. Ale jak tu zrezygnować z pościeli dla Michałka? By łatwo nie zgubiła się w zabawie, uszyłam ją w jednym kawałku – poduszeczka wypchana miękkim runem, połączona jest z materacykiem i kołderką w całość. Michałek może spokojnie spać.
